Poza bezpośrednim mocowaniem płyty gipsowo-kartonowej na ścianie, klejenie wyfrezowanych wpustów można wykorzystać do zbudowania stabilnego narożnika lub kanału. Procedura: 1. Pokryj rowki wpustowe "V" środkiem gruntującym i pozostaw na ok. 2 godziny do wyschnięcia. 2.
Genialne w swojej prostocie - to określenie dobrze pasuje do płyt gipsowo-kartonowych. Sprasowany gips umieszczony jest pomiędzy dwiema warstwami papieru, dzięki czemu materiał jest lekki i łatwy w montażu, ale też na tyle wytrzymały, że można z niego wznosić - przy zastosowaniu stalowego albo drewnianego stelaża - nawet ściany. Płyty są odporne na ogień - niektóre odmiany stanowią dla niego barierę nawet przez 2 godziny. Ich powierzchnia jest bardzo gładka, co pozwala wykorzystywać je do wykańczania przegród. Stanowią dobry podkład farb, tapet czy płytek ceramicznych. Nie trzeba na nie nanosić tynku ani gładzi - uniknięcie robót mokrych umożliwia wyraźne przyspieszenie prac budowlano-remontowych, a plac budowy jest dużo czystszy. Ponadto gips jest naturalnym regulatorem wilgotności powietrza, dzięki czemu w wykończonych nim wnętrzach jest ona optymalna. Trzeba jednak pamiętać, że nadmierne zawilgocenie materiału skutkuje znacznym obniżeniem jego wytrzymałości mechanicznej. Inną wadą jest to, że na typowym jednowarstwowym poszyciu z płyt g-k nie da się zawiesić cięższych szafek czy sprzętów. Rodzaje płyt g-k Typowe płyty g-k mają grubość 12,5 mm i szerokość 1200 mm, a ich długość wynosi 2000-3000 mm. Produkowane są w następujących odmianach: A - standardowa płyta gipsowo-kartonowa; H - płyta g-k o zmniejszonym stopniu wchłaniania wody (H1 ma nasiąkliwość ≤ 5%; H2 nasiąkliwość ≤ 10%; H3 - nasiąkliwość ≤ 25%); wyroby te, zazwyczaj w kolorze zielonym, przeznaczone są do pomieszczeń mokrych, takich jak łazienka, pralnia czy kuchnia; F - o zwiększonej spójności rdzenia przy działaniu wysokiej temperatury, wzmocniona włóknem szklanym; E - do zastosowania jako usztywnienie w ścianach zewnętrznych w technologii szkieletowej; R - o zwiększonej wytrzymałości i odporności na niszczące obciążenia wzdłużne i poprzeczne; I - o zwiększonej twardości powierzchni. Spotykane są wciąż także stare określenia poszczególnych rodzajów płyt g-k: GKB - płyta standardowa; GKBI - o zwiększonej odporności na wodę, impregnowana; GKF - o zwiększonej odporności na ogień; GKFI - o zwiększonej odporności na ogień i wilgoć (płyta kompaktowa). Niektórzy producenci oferują też bardziej wyspecjalizowane karton-gipsy, np. ciepłochronne (polecane do zabudowy poddaszy) czy akustyczne (skuteczniej ograniczające przenikanie dźwięków). Suchy tynk - zastosowanie To jeden z najpopularniejszych sposobów na wykończenie ścian wewnętrznych. Płyty g-k świetnie sprawdzają się zarówno na etapie budowy, jak i podczas remontu domu. Pozwalają zyskać idealnie gładkie ściany, a także przestrzeń, w której można ukryć instalację elektryczną albo cienkie rury. Płyty mocuje się na dwa sposoby. Jeżeli mur jest równy, przytwierdza się je do ścian bezpośrednio na klej gipsowy. Przed montażem trzeba oczyścić powierzchnię, wszystkie elementy stalowe stykające się z klejem zabezpieczyć antykorozyjnie, a chłonne podłoże pomalować emulsją gruntującą. Płyty mocuje się na klej o grubości 1,5-2 cm, nakładany punktowo w postaci placków o średnicy ok. 10 cm, w rozstawie 30-40 cm w pionie i poziomie. Przyklejanie i korygowanie ułożenia płyt powinno nastąpić nie później, niż po 15-20 minutach od sporządzenia masy klejowej. Uwaga! Płyty powinny być przycięte tak, aby pod sufitem została przestrzeń o szerokości ok. 1 cm. Płyta g-k jako suchy tynk. Gdy podłoże wymaga korekty, wykorzystuje się dodatkowe pasy korygujące albo stelaż z systemowych profili stalowych. Pasy kierunkowe tworzy się z pasków płyty o szerokości ok. 8 cm; należy je przykleić co 60 cm (połowa szerokości typowej płyty). Klej nanosi się na pasy pacą zębatą, dzięki czemu na całej powierzchni mocowania jego grubość jest podobna. W obu wariantach trzeba wykończyć styki płyt. W tych miejscach przykleja się taśmę z włókna szklanego lub perforowaną taśmę papierową, a na nią 2 bądź 3 warstwy szpachli gipsowej. Po przeszlifowaniu uzyskujemy idealnie gładką powierzchnię do wykończenia farbą lub tapetą. Narożniki zewnętrzne ścian z płyt g-k wzmacnia się profilami narożnikowymi, a wewnętrzne - specjalnymi taśmami zbrojącymi. Płyty należy docinać ostrym nożem, przy poziomnicy albo łacie, po stronie licowej. Następnie element przełamuje się i przecina papier z drugiej strony. Mamy też możliwość wycinania łuków i linii łamanych. Aby je uzyskać, płyty docina się wyrzynarką elektryczną albo piłą ręczną. Otwory pod gniazda elektryczne wycina się z kolei otwornicą do drewna. Przeczytaj Może cię zainteresować Dowiedz się więcej + Pokaż więcej Ściany działowe z płyt g-k Tego typu przegrody, wykonane z użyciem płyt g-k, to obecnie jeden z najbardziej rozpowszechnionych sposobów dzielenia wnętrz. Ściany zwane szkieletowymi są lekkie - masa przy jednowarstwowym opłytowaniu nie przekracza 30 kg/m². To ponad 6 razy mniej od muru z pełnej cegły. Inną zaletą tej technologii jest możliwość wykończenia przegrody praktycznie od razu po wzniesieniu. Konstrukcję ścian szkieletowych wykonuje się z profili stalowych o różnej szerokości (najczęściej 50, 75 lub 100 mm) albo tworzy się szkielet drewniany. Elementy te mocuje się do podłogi i sufitu, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia wełną mineralną. Płyty g-k stanowią osłonę tej konstrukcji. W salonie i sypialniach wykorzystuje się produkty białe, a w pomieszczeniach mokrych - zielone, które mają większą odporność na wilgoć. W razie potrzeby można zastosować płyty o tzw. kwalifikowanej odporności ogniowej albo wyroby o zwiększonej odporności ogniowej i równocześnie bardziej odporne na wilgoć. Montaż zaczyna się od wyznaczenia przebiegu ściany i przyklejenia do profili podłogowych, ściennych i sufitowych izolacyjnej taśmy akustycznej, której zadaniem jest tłumienie dźwięków i drgań. Profile mocuje się do przegród za pomocą kołków montażowych, w odstępie nie większym niż 1 m. Następnie, co 60 cm, ustawia się profile słupkowe. Kolejnym krokiem jest przymocowanie do nich po jednej stronie płyt g-k za pomocą wkrętów. Przestrzeń między profilami wypełnia się wełną mineralną, pełniącą funkcję izolacji akustycznej. Następnie mocuje się płyty od drugiej strony przegrody. Ostatnim krokiem jest wypełnienie łączeń płyt masą szpachlową, zatopienie w niej taśmy zbrojącej z włókna szklanego i wygładzenie styków papierem ściernym. Na stykach płyt g-k przykleja się perforowaną taśmę papierową albo z włókna szklanego, a na nią kładzie 2 lub 3 warstwy szpachli gipsowej. (fot. Cekol) Miejsca łączeń płyt g-k w systemie lekkiej zabudowy powinny się odpowiednio mijać. Uwaga! Jeżeli na ścianach będziemy chcieli wieszać przedmioty o wadze większej niż 30 kg, płyty należy wzmocnić, np. poprzez umieszczenie deski pomiędzy słupkami konstrukcyjnymi na wysokości mocowania planowanych szafek lub innych sprzętów. Jedną z wad ścian szkieletowych jest nie najlepsza izolacyjność akustyczna. Rozwiązaniem jest użycie szerszych profili szkieletu, wełny mineralnej odpowiedniej grubości oraz podwójnego poszycia z płyt g-k. Do tego celu najlepiej wykorzystać produkty odmiany akustycznej. Innym sposobem jest wykonanie podwójnego opłytowania oraz dwóch stelaży rozdzielonych dodatkową warstwą wełny mineralnej o grubości np. 4 cm. Taka przegroda będzie miała izolacyjność akustyczną nawet lepszą niż ściana murowana o tej samej szerokości. Zamiast płyt g-k, albo jednej ich warstwy, możemy użyć też płyt drewnopochodnych (wiórowych, OSB, mfp). Wówczas bez problemu powiesimy na ścianie cięższe meble i sprzęty. Ściana działowa z jednowarstwowym poszyciem z płyt g-k. Ścianka szkieletowa o polepszonych właściwościach akustycznych. Montaż instalacji w przegrodach o konstrukcji szkieletowej. Sufity i poddasza z zastosowaniem płyt g-k Płyty g-k stosuje się nie tylko na ścianach, ale również na sufitach. Tzw. podwieszany sufit to świetny sposób, aby zamontować dekoracyjne oświetlenie, a pod stropem ukryć różne instalacje. W tym przypadku konstrukcję stanowią wieszaki i profile przyścienne UD, które po podklejeniu taśmą mocuje się za pomocą kołków. Są dwa typy wieszaków. Jeżeli sufit podwieszany jest blisko stropu (do 12 cm), stosuje się łączniki do mocowania bezpośredniego, np. wieszaki ES. W innym przypadku wykorzystuje się wieszaki kotwowe, dobrane w zależności od materiału, z jakiego wykonany jest strop. Z kolei rozstaw wieszaków uzależniony jest ciężaru zabudowy. Jeśli ten nie przekracza 15 kg/m², umieszcza się je co 1 m. Kiedy sufit jest cięższy, wieszaki mocuje się gęściej. Do tych elementów przytwierdza się profile główne CD, a do nich, prostopadle poniżej, co 40-50 cm profile nośne. Do łączenia obu wykorzystuje się łączniki krzyżowe. Do takiej dwupoziomowej konstrukcji mocuje się za pomocą wkrętów płyty g-k. Odstępy pomiędzy łącznikami nie powinny przekraczać 15 cm. Sposób wykończenia styków płyt jest taki sam, jak na ścianach. Dwupoziomowa konstrukcja sufitu podwieszanego krzyżowego. Inny, rzadziej stosowany wariant, to ruszt jednopoziomowy. Do wykonania takiej konstrukcji krzyżowej potrzeba mniej materiału, lecz jest ona mniej sztywna. Najprostsza opcja to ruszt jednokierunkowy, ale wykonuje się go głównie w pomieszczeniach o rozstawie ścian nie większym niż 4 m. Poradnik Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać najnowsze w każdy czwartek! Karton-gipsy wykorzystuje się również do wykańczania skosów na poddaszach. Mocuje się je do przytwierdzonego do krokwi rusztu tak, jak w przypadku ścianek działowych. W tym miejscu domu, pomiędzy ociepleniem a płytami niezbędna jest jednak folia paroszczelna. Element ten zapobiega kondensacji pary wodnej w warstwie ocieplającej i chroni konstrukcję dachu przed zawilgoceniem.
Rodzaj obiektu: dom typu bliźniak lub szeregowy Powierzchnia prac: 101-250m² Zakres prac: zabudowa płytami G-K poddasza, wykonanie sufitu podwieszanego, montaż płyt G-K na profilach Informacje dodatkowe: Witam. Mam do wykonania sufit na poddaszu dla 3 domków letniskowych około 35m2 każdy. Od już materiał mam
SUCHE TYNKI - ZALETYSuche tynki to płyty gipsowo-kartonowe, przyklejone do murowanej lub betonowej ściany za pomocą kleju gipsowego Knauf Perlfix T. To dobry sposób na wykończenie ścian, kiedy chcemy uniknąć tak zwanych prac mokrych. To właśnie dlatego płyty gipsowe na ścianach nazywa się suchymi tynkami. Do wykonania suchych tynków można użyć płyt gipsowo-kartonowych o grubości 9,5 mm lub 12,5 mm. Zaletą suchych tynków jest możliwość szybkiego ułożenia. Po wyschnięciu kleju, zaszpachlowaniu i wyschnięciu połączeń, ściana jest gotowa do malowania, tapetowania lub położenia glazury. UWAGA!Płyt gipsowo-kartonowych nie wolno przyklejać do sufitów. W tym wypadku konieczne jest zawsze montowanie płyt na profilach metalowych – montowanie sufitów podwieszanych. Płyt nie należy też kleić na powierzchniach TYNKI - ZASTOSOWANIESuche tynki można wykonać we wszystkich pomieszczeniach, trzeba jednak pamiętać o wyborze odpowiedniego rodzaju płyt. W pokojach wystarczy standardowa płyta gipsowo-kartonowa. W pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności, takich jak kuchnia czy łazienka, lepiej zastosować płytę impregnowaną. SUCHE TYNKI - O CZYM PAMIĘTAĆ?Przy wykonywaniu suchych tynków należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach: 1. Ściany należy zawsze zagruntować przed klejeniem Przed przystąpieniem do prac wykończeniowych (spoinowanie i szpachlowanie), należy odczekać, aż klej pod płytami gipsowo-kartonowymi całkowicie Płyty należy przyciąć na wymiar o ok. 30 mm krótszy, niż wysokość pomieszczenia. Po przyklejeniu płyty z góry i z dołu należy zostawić szczeliny, które umożliwią cyrkulację powietrza pod płytą i prawidłowe schnięcie kleju. Szczelina przy suficie powinna mieć około 10 mm, od podłogi około 20 Korygowanie ustawienia płyt należy przeprowadzić nie później, niż 10 minut od ich Grubość placka kleju po przyklejeniu nie powinna być większa niż 2 cm, a odstępy między nimi muszą być odpowiednio dobrane do rodzaju ściany, na której wykonujemy suche tynki.
Klejenie płyt kartonowo-gipsowych odbywa się za pomocą kleju gipsowego. Warto wziąć pod uwagę fakt, że klej ma zdolność do szybkiego zastygania — po 30 minutach traci swoje właściwości. Do klejenia można użyć pasków wspomagających, na których kładzie się warstwy kleju.
Zbudowane w ten sposób ścianki są lekkie - można je więc stawiać w praktycznie dowolnym miejscu, bez dokonywania skomplikowanych obliczeń wytrzymałościowych. Co więcej, praca przy nich jest prosta i nie wymaga szczególnych narzędzi. Może się więc za nią wziąć każdy, kto lubi troszkę pomajsterkować. W łazience, ścianką z płyt g-k najczęściej wydziela się kabinę prysznicową z brodzikiem. Takimi płytami łatwo i tanio można także obudować wannę. Przedzielenie większej łazienki niską ścianką pozwoli wyodrębnić w niej część bardziej intymną, z pozostawieniem swobodniejszego dostępu np. do umywalki. Przy okazji zyskuje się dodatkowe miejsce na łazienkowe drobiazgi. Wszystkie płyty g-k można pokrywać płytkami ceramicznymi (glazurą), tak wiec nowa ścianka nie będzie odbiegać wyglądem od reszty łazienki. Jest jednak pewien szkopuł… Ukryte pod glazurą płyty g-k nie są w pełni odporne na wodę. Sprzedawcy oferują wprawdzie płyty, które nazywają wodoodpornymi (takie właśnie się zaleca do pomieszczeń mokrych, do których należy łazienka), ale producenci są ostrożniejsi i nazywają je impregnowanymi. Impregnacja poprawia odporność materiału na działanie wody, ale nie uszczelnia go całkowicie. Dlatego przy urządzaniu łazienki płyty trzeba dodatkowo zabezpieczyć. Jednym z prostszych sposobów jest pokrycie ich tzw. płynną folią Ceresit CL 51 , czyli elastyczną powłoką przeciwwilgociową. Ma ona postać płynu gotowego do użycia. Dwie jej warstwy nakłada się na płyty g-k pędzlem lub wałkiem, w odstępie dwugodzinnym. Łączna grubość warstwy preparatu powinna wynieść 1–1,5 mm. Ewentualne drobne spękania nie szkodzą - pokryje je folia. Jedynie w narożach, na krawędziach, przy przejściach rur itd. jej elastyczność może się okazać niewystarczająca. W tych miejscach trzeba ją wzmocnić specjalną taśmą uszczelniającą Ceresit CL 152 . Wciska się ją na świeżo w pierwszą warstwę przepony i przykrywa warstwą drugą. Płytki kleimy zaprawami uelastycznionymi bądź też elastycznymi takimi jak: Ceresit CM 12 „Elastic Gres”, Ceresit CM 15 „Marble&Mosaic” , Ceresit CM 16 , Ceresit CM 17 „Super Flexible”, Ceresit CM 22 oraz Ceresit CM 77 „UltraFlex”. Płytki kleimy przy użyciu pacy zębatej, przy czym wymiar jej zębów jest uzależniony od wielkości zastosowanych płytek. Żeby łazienka była „wodoodporna” w 100 procentach trzeba zadbać o szczelność warstwy płytek ceramicznych. Szczeliny między nimi powinno się starannie wypełnić fugą mineralną, najlepiej taką, która po pierwsze jest odporna na wnikanie wody, po drugie jest odporna na wnikanie grzybów i pleśni. Takie właściwości posiada fuga Ceresit CE 40 aquastatic z formułą Microprotect. Tam, gdzie ścianka z płyt g-k styka się z podłogą lub zwykłą ścianą, mineralna fuga nie da rady ewentualnym naprężeniom. Dlatego w tych miejscach stosuje się elastyczny silikon sanitarny - taki jak Ceresit CS 25.
Kategoria: Zlecenia na zabudowę płytami GK Miejsce: Warszawa - powiat Warszawa, Mazowieckie Zakres zlecenia: - przykręcenie stelaża, - montaż płyt G-K, - szpachlowanie, - zagruntowanie. Rodzaj pomieszczeń: poddasza Rodzaj obiektów: budynki bliźniacze Ilość: 28 szt.
Test klejenia płytek na OSB, na posadzce, na placki, na grzebień - YouTube Dom Delicja - Klejenie płyt gipsowo kartonowych - YouTube Jak prawidłowo mocować płyty GK z użyciem kleju gipsowego
Podczas wykańczania ścian we wnętrzach mieszkalnych, inwestor ma dylemat dotyczący wyboru płyt gipsowo-kartonowych lub tradycyjnego tynku. Oba rozwiązania mają swoje zalety, ale coraz częściej wybierana jest płyta g-k zamiast tynku. Warto wiedzieć, jak w kluczowych obszarach wypada tynkowanie w porównaniu z systemami suchej zabudowy. Tynkowanie ścian – tynki gipsowe i cementowo
. 175 102 242 365 207 20 459 182
klejenie płyt gk na placki
