W większości przypadków rany pooperacyjne goją się w ciągu kilku tygodni do kilku miesięcy. Jednak w niektórych sytuacjach, takich jak infekcja lub nieprawidłowe gojenie się, może zajść potrzeba dodatkowej opieki medycznej. Dlatego ważne jest, aby śledzić postęp gojenia się rany i zgłosić wszelkie niepokojące objawy lekarzowi.
Piękna i gładka skóra, to marzenie każdego. Niestety często na skutek przebytego trądziku czy też wypadku, na skórze tworzą się nieestetyczne blizny. Problem blizn przykry jest szczególnie dla kobiet, zwłaszcza wtedy, gdy zlokalizowane są one na twarzy. Przedstawiamy domowe sposoby na pozbycie się blizn. Blizna to naturalny sposób gojenia się skóry. Na ich wygląd (kształt, a także wielkość) wpływa indywidualna zdolność regeneracyjna organizmu oraz występowanie zmian zapalnych w trakcie procesu gojenia się rany i powstawania następnie w tym miejscu i najskuteczniejszymi metodami usuwania blizn jest: laseroterapia, dermabrazja laserowa i mezoterapia. Można jednak spróbować domowych sposobów w walce z niechcianymi Należy pamiętać, że blizn nigdy nie da się usunąć całkowicie. Można jedynie zmniejszyć ich blizn Terapia polega na stosowaniu derma rollera – wałeczka z igiełkami, który „masuje” skórę. W sprzedaży dostępne są urządzenia o różnej wielkości oraz ilości igiełek. Warto przed zastosowaniem użyć nawilżającego oleju ( kokosowego, lawendowego).Olejki i inne produkty olej kokosowy: zawiera kwasy tłuszczowe oraz przeciwutleniacze, które zwalczają wolne rodniki, chroniąc komórki skóry oraz zmniejszając ich uszkodzenie. Olej kokosowy bardzo dobrze nawilża skórę, a także przyczynia się do produkcji kolagenu (w efekcie skóra staje się gładsza),olej lawendowy: odżywia komórki skóry, przez co przyczynia się do ich regeneracji,aloes: nawilża skórę, pomaga zlikwidować stan zapalny,olejek z zielonej herbaty: nie tylko poprawia kondycję skóry, ale także leczy stany zapalne, wpływa na zwiększenie elastyczności oraz charakteryzuje się działaniem antybakteryjnym. Świetnie odnawia skórę,ocet jabłkowy: zawarte w nim kwasy pomagają oczyścić skórę i pozbyć się martwego naskórka. Stosowanie octu jabłkowego przez dłuższy czas sprawi, że blizny zdecydowanie staną się mniej widoczne,olejek tamanu: charakteryzuje się właściwościami gojącymi. Ponadto zwalcza wolne rodniki, regeneruje skórę i skutecznie zmniejsza widoczność blizn. Głównymi składnikami olejku są kwas kalofillowy oraz kallofilloidyna, to flawonoidy o działaniu przeciwzapalnym, antybakteryjnym i antybiotycznym,witamina E: znana jest ze swoich właściwości odżywczych i regeneracyjnych. Należy nakładać ją bezpośrednio na bliznę i W walce z bliznami można także skorzystać z oczyszczania organizmu poprzez post warzywno-owocowy. Tego typu terapia oczyszcza oraz usprawnia organizm.Wiele osób, które posiadają rozmaite, niezdiagnozowane infekcje, które przyczyniają się do tego, iż rana nie chce się goić (zabliźnić) mimo upływu dłuższego okresu czasu, decydują się na tą terapię. Larwy muchy plujki to larwy specjalnie do tego hodowane w laboratoriach z zachowaniem wszelkich zasad sterylności. Rany to uszkodzenia skóry, a także innych tkanek, które mogą dotyczyć każdego, wywołane są bezpośrednim działaniem czynników zewnętrznych. 30 wrzesień 2019 Artykuł na: 9-16 minut Zdrowe zakupy Co to jest rana? Rana to przerwanie ciągłości tkanek przy udziale czynnika uszkadzającego, penetrującego lub niepenetrującego. Mechanizm uszkodzenia może być mechaniczny, chemiczny, termiczny lub radioaktywny. Rodzaje ran Istnieje kilka podziałów ran. Ze względu na głębokość rany wyróżniamy: otarcia i zadrapania – uszkodzony jest tylko naskórek i ewentualnie górna warstwa skóry właściwej, rany powierzchowne – nie sięgają dalej niż podskórna warstwa tkanki tłuszczowej, rany głębokie – sięgające głębiej niż podskórna warstwa tkanki tłuszczowej, rany drążące – sięgające w głąb, do organów lub jam ciała. Ze względu na sposób powstania rany rozróżnia się otarcia – powstałe w wyniku tarcia skóry o jakąś powierzchnię, zwłaszcza szorstką; rany kłute – zadane ostro zakończonym narzędziem (igła, widły, gwóźdź, bagnet), składają się z otworu wkłucia, kanału, a jeśli rana przeszyła ciało na wylot, także otworu wykłucia; czasem przechodzą przez organy wewnętrzne, co wiąże się z krwotokiem wewnętrznym; generalnie goją się szybko, ale wymagają obserwacji ze względu na duże ryzyko zakażenia; rany cięte – także zadane ostrym narzędziem, mają równe i gładkie brzegi, co ułatwia gojenie po złożeniu brzegów; mogą obficie krwawić; wiążą się z niskim ryzykiem zakażenia; rany tłuczone – wynikają z uderzenia tępym narzędziem, o podłoże lub o przedmiot; powodują stłuczenie i obrzęk tkanek, krwawienie jest niewielkie lub go nie ma; przy dużej sile uderzenia mówimy o ranach miażdżonych, które powodują większe uszkodzenia tkanek, łącznie ze złamaniami kości; brzegi takich ran są nierówne; stłuczone tkanki ulegają z czasem martwicy; rany płatowe – zadane uderzeniem ukośnym do powierzchni skóry, w wyniku czego jej tkanki się odwarstwiają i płat skóry może luźno zwisać; rany szarpane – zadane przedmiotem o ostrych i nierównych brzegach (drut kolczasty, hak, piła tarczowa), mają poszarpane, nierówne krawędzie; często występuje w nich ubytek skóry i tkanek podskórnych; rany kąsane – spowodowane przez ugryzienie; mają charakter ran tłuczonych i szarpanych, źle się goją i mogą wiązać się z zakażeniem; w przypadku pokąsania przez zwierzę należy zgłosić się do lekarza w celu oszacowania ryzyka zarażenia się wścieklizną i podjęcia odpowiedniego leczenia; rany postrzałowe – spowodowane pociskiem z broni palnej, wybuchem miny lub odłamkiem bomby; mają otwór wlotowy, przeważnie mały, kanał, i jeśli pocisk opuścił ciało, otwór wylotowy, większy i o poszarpanych brzegach; powodują duże uszkodzenia otaczających tkanek; najgroźniejsze są rany wywołane pociskami wybuchającymi - są większe i wiążą się z ryzykiem zakażenia bakteriami beztlenowymi; rany amputacyjne – spowodowane ubytkiem całej części ciała, np. nosa, ucha lub kończyny; rany chemiczne – spowodowane czynnikami chemicznymi, np. ługiem lub kwasem; rany termiczne – oparzenia lub odmrożenia; rany popromienne – przeważnie są efektem ubocznym leczenia nowotworu za pomocą radioterapii. Rany możemy podzielić także na ostre, które goją się w ciągu 2 - 7 dni, i rany przewlekłe, które mimo odpowiedniego postępowania goją się dłużej. Największe ryzyko zakażenia związane jest z ranami zabrudzonymi, o rozległym uszkodzeniu tkanek, zwłaszcza przy ranach kąsanych lub postrzałowych, oraz ranami, których nie opatrzono w ciągu 12 - 24 godzin. Każdą ranę należy odpowiednio zaopatrzeć, czyli przede wszystkim oczyścić, najlepiej przy pomocy wody, odkazić i utrzymywać w czystości aż do zagojenia. Często niezbędne jest założenie opatrunku, co możemy zrobić sami, a czasem także szwów, co już musi wykonać lekarz. Lekarz także w razie konieczności może zaordynować inne środki, takie jak podanie antybiotyku, zastrzyku przeciwtężcowego (zwłaszcza przy ranach kłutych, kąsanych i zanieczyszczonych) lub szczepionki przeciw wściekliźnie, jeśli wystąpiło ryzyko zakażenia tą chorobą. Do lekarza należy się zgłosić także, gdy w trakcie gojenia się rany zaczęliśmy gorączkować, w ranie pojawiła się ropa, okolice rany stały się mocno zaczerwienione, obrzęknięte lub ból się nasilił. Jeśli w ranie utkwiło ciało obce, nie powinniśmy sami go usuwać - należy je unieruchomić za pomocą opatrunku i udać się do lekarza. Gojenie pierwotne - przez rychłozrost Proces gojenia się rany rozpoczyna się od obkurczenia naczyń krwionośnych wokół rany i gromadzenia się płytek krwi, które zatrzymują krwawienie. Następnie zachodzi fibrynogeneza - tworzenie się galaretowatego czopu łączącego brzegi rany. Makrofagi oczyszczają ranę z bakterii i martwych tkanek, a także uwalniają czynniki wzrostu niezbędne do procesu gojenia. Potem w ranie pojawiają się fibroblasty - komórki skóry właściwej produkujące kolagen i inne białka regenerujące skórę. Namnażają się naczynia krwionośne wrastające w ranę, a rana pokrywa się nabłonkiem. Dochodzi do powstania blizny. Gojenie wtórne - przez ziarninowanie Jeśli proces gojenia rany jest zaburzony przez dużą martwicę tkanek lub nasilony stan zapalny (zakażenie rany), na dnie rany pojawia się ziarnina - tkanka złożona z pączkujących naczyń krwionośnych, fibroblastów i kolagenu. Stanowi podłoże dla procesów regeneracyjnych. Gojenie przez ziarninowanie przebiega od brzegów rany do środka. Taki proces gojenia trwa dłużej, częściej narażony jest na powikłania (wtórne nadkażenie rany) i często zostawia nieestetyczne duże blizny przerostowe - nierówne, twarde i czerwone. Trudno gojące się rany Możliwe powikłania ran to zapalenie przyranne, ropień (ograniczone ognisko ropy wywołane przez bakterie) lub ropowica (rozlane ropne zapalenie podskórnej tkanki łącznej). Główne czynniki utrudniające gojenie się rany to: zakażenie rany drobnoustrojami, zwłaszcza trudnymi do pozbycia się, słabe ukrwienie okolic rany, zaburzenia metaboliczne organizmu, np. cukrzyca lub wyniszczenie. Najczęstszymi trudno gojącymi się ranami są owrzodzenia na stopie w przebiegu cukrzycy (stopa cukrzycowa) i owrzodzenia podudzi w przewlekłej niewydolności żylnej lub tętniczej. Leczenie trudno gojących się ran jest długotrwałe, skomplikowane i zawsze dostosowane do danego przypadku. U diabetyków wymaga wyrównania poziomu cukru, co jest bardzo trudne, ponieważ samo istnienie zakażonej rany destabilizuje poziom glukozy. U osób z niewydolnością żylną czy tętniczą czasem udaje się poprawić dostęp gojących się tkanek do tlenu dzięki leczeniu w komorze hiperbarycznej. Natomiast osoby z niedożywieniem wymagają wyrównania niedoborów przez żywienie doustne lub dożylne. Ważną rolę w terapii trudno gojących się ran odgrywa chirurg. Musi on usuwać tkanki martwicze, ponieważ do gojenia się niezbędne jest, by powierzchnię rany stanowiły tkanki żywe. Przy ranach o dużej powierzchni stosuje się czasem terapię podciśnieniową - założenie szczelnego opatrunku na całą ranę i podłączenie go do źródła podciśnienia. Dzięki temu rana jest cały czas oczyszczana, a ziarnina wyciągana na powierzchnię. Przeważnie w leczeniu trudno gojących się ran stosuje się antybiotyki - o szerokim spektrum, jeśli nie ma objawów zakażenia (profilaktyka zakażeń) lub celowane, dobrane na podstawie posiewu, jeśli zakażenie istnieje. Jeśli wyżej wymienione metody nie przynoszą skutku, może dojść do konieczności amputacji kończyny, by powstrzymać chorobę. Jak przyspieszyć gojenie ran? Gojenie ran może być utrudnione przez błędy, które popełniamy w postępowaniu z ranami. Należą do nich: nieoczyszczenie rany (ryzyko zakażenia), stosowanie do odkażania preparatów powodujących dalsze uszkodzenia ran i pojawiającego się naskórka i ziarniny; należą do nich spirytus, woda utleniona, jodyna; należy stosować specjalne preparaty do odkażania ran, zbyt rzadkie lub zbyt częste zmienianie opatrunku, wysuszanie ran - rana potrzebuje wilgotnego środowiska, zapewniają je płyny wytwarzane przez ranę; dzięki nim tkanki mają dostęp do tlenu i składników odżywczych, nie tworzy się strup, a potem blizna; mniejszy jest także ból. Aby przyspieszyć gojenie ran, możemy sięgnąć po następujące środki: stosowanie nowoczesnych opatrunków, utrzymujących wilgotność rany; należą do nich: - opatrunki algininowe, - hydrożele, - hydrokoloidy, - dekstromery, - półprzepuszczalne błony poliuretanowe; przepłukiwanie ran solą fizjologiczną przy każdej zmianie opatrunku (ważne zwłaszcza przy ranach przewlekłych); pielęgnacja skóry wokół rany preparatami o kwaśnym pH, by zapobiec rozrostowi szkodliwych bakterii, okłady z roślin lub maści na rany przyspieszające gojenie, zawierające składniki roślinne o działaniu przeciwbakteryjnym: - kapusta - działa przeciwbakteryjnie i przyspiesza gojenie, - aloes - działa przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo, przyspiesza gojenie, - babka lancetowata - łagodzi ból i przyszpiesza gojenie, - świeży skrzyp - przyspiesza gojenie, zwłaszcza trudno gojących się ran; działa ściągająco, zwiększa elastyczność i odporność naskórka, reguluje przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych; - siemię lniane - wspomaga leczenie oparzeń, odmrożeń, odleżyn i trudno gojących się ran; - wyciąg z wąkroty azjatyckiej - ma działanie odnawiające, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i stymulujące ziarninowanie; przyspiesza migrację komórek i aktywuje czynniki wzrostu; - ekstrakt z nagietka lekarskiego - przyspiesza ziarninowanie i regenerację naskórka, zwiększa ilość kolagenu w skórze, ma właściwości naczyniotwórcze, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze; - ekstrakt z chmielu zwyczajnego - hamuje rozkładanie kolagenu, działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie i antyoksydacyjnie; - olej z nasion rokitnika zwyczajnego - ma działanie przeciwbakteryjne, przyspiesza gojenie się ran i nasila syntezę kolagenu; - olejek z drzewa herbacianego - ma właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze; - olejek z bazylii eugenolowej - silnie przeciwbakteryjny i przeciwzapalny; - żywokost lekarski - przyspiesza ziarninowanie i tworzenie się naskórka; - żywica świerkowa - stosowana w tradycyjnej medycynie lapońskiej do leczenia ran; współczesne badania potwierdzają jej skuteczność w terapii trudno gojących się ran; okłady z miodu lub mleczka pszczelego - mają właściwości przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe, zwiększają ukrwienie tkanki podścieliskowej; środki ze srebrem koloidalnym - działają przeciwbakteryjnie i przyspieszają gojenie, zmniejszają konieczność stosowania antybiotyków; dostępne są w formie opatrunków, sprayów, płynów; w przypadku odleżyn pomóc może specjalny materac przeciwodleżynowy, zwłaszcza ciśnieniowy; można w nim odłączyć komorę znajdującą się pod raną, dzięki czemu odleżyna przestaje mieć kontakt z podłożem i ma czas na gojenie się, pijawki - mogą ochronić przed martwicą i poprawiają ukrwienie rany; larwoterapia - żywy opatrunek z hodowanych w sterylnych warunkach larw muchy plujki; zakłada się go na 3-4 dni; w tym czasie larwy rozpuszczają martwe tkanki, zabijają drobnoustroje i przyspieszają ziarninowanie; dzięki tej metodzie można część pacjentów uratować przed amputacją kończyny; stosuje się ją zwłaszcza w przypadku poparzeń, odmrożeń, odleżyn lub stopy cukrzycowej; lniane bandaże - są biologicznie czynne i przepuszczają powietrze; istnieją także lniane bandaże zmodyfikowane genetycznie w taki sposób, że zawierają związki przyspieszające gojenie. TRUDNO GOJĄCE SIĘ RANY: najświeższe informacje, zdjęcia, video o TRUDNO GOJĄCE SIĘ RANY; Trudno gojące się rany , przebarwienia. Rany przewlekłe to interdyscyplinarny problem medyczny. Częstość ich występowania stale wzrasta ze względu na starzenie się społeczeństwa. Rana przewlekła to rana, która nie goi się w odpowiednim czasie. Najczęściej występującymi ranami przewlekłymi są owrzodzenia oraz stopa cukrzycowa. Rany takie ze względu na złożoną patogenezę wymagają wielokierunkowego podejścia. Oparzenie to uszkodzenie skóry wywołane najczęściej działaniem wysokiej temperatury. Rokowanie w leczeniu oparzenia jest bezpośrednio związane z rozległością oraz głębokością oparzenia i na tej podstawie podejmuje się decyzję o leczeniu ambulatoryjnym lub w warunkach szpitalnych. Pierwsza pomoc powinna być udzielona bezzwłocznie, z zachowaniem podstawowych zasad. Bardzo istotne jest jak najszybsze chłodzenie miejsca oparzenia, co zapobiega rozwojowi głębszych uszkodzeń skóry. Częstym powikłaniem po wygojeniu ran oparzeniowych są blizny przerosłe i przykurcze stawów pojawiające się najczęściej przy oparzeniach obejmujących całą grubość skóry. Trudno gojące się rany Rana trudno gojąca się to rana, w której proces gojenia zatrzymał się przez pewien czas na jednym z etapów i nie postępuje [1]. Rana przewlekła to rana, która nie przeszła uporządkowanego i terminowego procesu gojenia [1]. Jedni autorzy za ranę przewlekłą uznają ubytek, który nie wygoił się w przeciągu 4–6 tygodni, inni zaś wydłużają tę granicę do 6–8 tygodni [2]. Szacuje się, że rany przewlekłe występują u 1–1,5% całej populacji, ok. 3% populacji powyżej 60. roku życia i 15% w wieku starczym [3]. Problem trudno gojących się ran dotyczy ok. 20 mln ludzi na całym świecie [2]. Na proces gojenia wpływa nie tylko etiopatogeneza rany i jej lokalizacja, ale także wiek, stan zdrowia pacjenta i choroby współistniejące. Najczęściej występującymi ranami przewlekłymi są owrzodzenia, odleżyny oraz stopa cukrzycowa [1]. Z owrzodzeń ponad 80% to owrzodzenia żylne powstające na tle niewydolności żylnej, zakrzepicy żył głębokich czy nieleczonych żylaków [4]. Owrzodzenia na tle niedokrwiennym stanowią 14%. Owrzodzenia mogą powstać również podczas nieprawidłowego gojenia się rany po przebytym urazie, w przebiegu piodermii zgorzelinowej, zatorów spowodowanych przez cholesterol, zespołu antyfosfolipidowego, kalcyfikacji w przewlekłej niewydolności nerek, necrobiosis lipoidica, różnych postaci zapalenia tkanki podskórnej, schorzeń hematologicznych, autoimmunologicznych [5]. Owrzodzenie żylne zwykle lokalizuje się w dolnej części podudzi, ma nieregularne brzegi, tendencję do obfitego wysięku i towarzyszącą siatkę naczyniową na obwodzie. Skóra wokół owrzodzenia zwykle jest zaczerwieniona, co wskazuje na toczący się proces zapalny [4]. Świeże owrzodzenia będące następstwem przewlekłej niewydolności żylnej zazwyczaj są małe i powierzchowne, jednak wraz z przewlekłym przebiegiem choroby powstają owrzodzenia rozległe oraz głębokie [4]. U wielu pacjentów choroba utrzymuje się przez wiele lat i charakteryzuje się występowaniem częstych nawrotów, a leczenie jest kosztowne i długotrwałe. Wymaga terapii skojarzonej zarówno przyczynowej, jak i miejscowej – kompresjoterapia, oczyszczanie owrzodzenia z tkanek martwiczych, wydzieliny i strupów oraz odpowiednio dobranych opatrunków [4]. Niejednokrotnie konieczne jest leczenie przyczynowe, inwazyjne – skleroterapia, chirurgia żył, leczenie przeciwbólowe, flebotropowe oraz leczenie infekcji w ranach przewlekłych odpowiednio dobranymi środkami odkażającymi, antybiotykami miejscowymi, a w niektórych przypadkach nawet antybiotykoterapią ogólnoustrojową [4]. Niezależnie od rodzaju rany, ogólne zasady leczenia miejscowego są takie same. Podstawą jest oczyszczanie niezbędne w celu zainicjowania procesu naprawy tkanek, który ma pierwszorzędne znaczenie w terapii trudno gojących się ran [1]. Niestety, leczenie owrzodzeń trwa miesiącami i często nie przynosi zadowalającej poprawy. Biland i wsp. zastosowali bezbiałkowy dializat pełnej krwi cielęcej (zarówno miejscowo, jak i dożylnie) w terapii przewlekłych owrzodzeń. Badanie zostało przeprowadzone wśród 210 pacjentów z owrzodzeniami. U wszystkich pacjentów stosowano kompresjoterapię. Oceniano powierzchnię owrzodzenia, głębokość, strukturę, brzegi i stan skóry wokół owrzodzenia. W grupie osób, u których stosowano miejscowy dializat krwi cielęcej oraz podawany w dawce 10 ml dożylnie co 2 dni, zaobserwowano szybszy proces gojenia się owrzodzeń w porównaniu do osób, u których stosowano kompresjoterapię i placebo [6]. Ponadto grupa pacjentów leczonych dializatem zgłaszała mniejsze dolegliwości bólowe ze strony owrzodzenia oraz mniejszy obrzęk kończyn dolnych [6]. Solcoseryl jest bezbiałkowym dializatem zawierającym liczne składniki o małej masie cząsteczkowej (do 5000 daltonów) pochodzące z surowicy i komórek krwi cielęcej. Preparat zawiera ok. stu związków chemicznych – aminokwasy, elektrolity, oligopeptydy, fosfolipidy, glikolipidy, kwasy nukleinowe, czynniki wzrostu (epidermal growth factor – EGF) [7]. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach, w hodowlach komórkowych i tkankowych oraz w badaniach klinicznych wykazano, że dializat ma właściwości wspomagające komórkową przemianę materii i stymulujące fosforylację oksydacyjną, zwiększa stopień wykorzystania tlenu oraz nasila transport glukozy w niedotlenionych i pozbawionych rezerw metabolicznych komórkach. Solcoseryl usprawnia procesy naprawcze i regeneracyjne w tkankach uszkodzonych oraz mających niewystarczające zasoby składników odżywczych, zapobiega wtórnym zmianom zwyrodnieniowym i innym patologicznym zmianom w odwracalnie uszkodzonych komórkach. Nasila syntezę kolagenu oraz stymuluje migrację i proliferację komórek [8]. Chroni tkanki zagrożone niedotlenieniem i brakiem substancji odżywczych. Przyspiesza i poprawia jakość gojenia uszkodzonych tkanek [8]. W badaniach Markiera i wsp. [7] stwierdzono, że dożylnie podawany Solcoseryl u chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn dolnych poddanych rekonstrukcji naczyniowej przyspiesza gojenie się obwodowych zmian martwiczych. Dodatkowo preparat łagodził objawy przewlekłego niedokrwienia, takie jak bóle kończyny oraz zaburzenia czucia [7]. Cukrzyca, pomimo leczenia, nadal powoduje tworzenie się trudno gojących owrzodzeń na stopach. Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) definiuje się jako wszelkiego rodzaju rany i podrażnienia na stopach, których gojenie trwa dłużej niż 4 tygodnie [1]. Neuropatia cukrzycowa oraz niedokrwienie kończyn dolnych są czynnikami etiologicznymi owrzodzenia stóp. Owrzodzenia stopy występują u 15–25% osób chorujących na cukrzycę [9]. Tylko 2/3 z nich udaje się wyleczyć, 28% skutkuje amputacją kończyn [10]. W eksperymentalnym badaniu El-Mesallamy i wsp. terapia systemowa komórkami macierzystymi krwi pępowinowej w połączeniu z miejscowo stosowanym dializatem krwi cielęcej znacznie przyspieszyła gojenie się ran u szczurów z cukrzycą [11]. Autorzy wykazali, że dializat ma właściwości insulinopodobne, poprawia transport glukozy do komórek i jej wykorzystanie. POLECAMY Oparzenia Każdego roku oparzeniom ulega 1% mieszkańców naszego kraju [12]. Przyczyną oparzeń osób dorosłych są wypadki w pracy i w domu, są to najczęściej oparzenia termiczne. Ciężkość oparzenia określa się za pomocą różnych skali. Najbardziej powszechna jest tzw. reguła dziewiątek, gdzie określone segmenty ciała zajmują w przybliżeniu 9% powierzchni ciała lub reguła dłoni – powierzchnia dłoni osoby oparzonej odpowiada 1% łącznej powierzchni jej ciała. Bardzo ważna jest też ocena głębokości oparzenia. Oparzenie I stopnia jest powierzchowne i dotyczy naskórka. Charakteryzuje się niewielkim obrzękiem i zaczerwienieniem oraz występowaniem dolegliwości bólowych [12]. Oparzenia II stopnia dzieli się na klasy IIA i IIB. Klasa IIA to oparzenie, które nie dotyczy pełnej grubości skóry. Głębsze warstwy, w których znajdują się gruczoły potowe oraz mieszki włosowe, nie ulegają uszkodzeniu. Charakterystyczna jest miejscowa bolesność tkanek oparzonych oraz pojawianie się pęcherzy [12, 13]. W oparzeniu IIB widoczna jest powierzchowna martwica naskórka i głębszych warstw skóry. Oparzenie uszkadza naczynia krwionośne. Rany pozbawione są pęcherzy, koloru różowoceglastego lub intensywnie blade (szare). Czasem zdarza się, że w centrum rany występuje brak czucia. W oparzeniu III stopnia może dojść do uszkodzenia zakończeń nerwowych, co sprawia, że obszar objęty oparzeniem jest mniej bolesny. Obejmuje całą grubość skóry oraz tkankę podskórną. Oparzone obszary mają kolor śnieżnobiały lub brązowo-czarny. Oparzenia IV stopnia obejmują pełną grubość skóry wraz z mięśniami, powięziami i kośćmi. Widoczne jest całkowite zwęglenie obszarów dotkniętych oparzeniem [12]. W zależności od głębokości i rozległości oparzenia wyróżnia się oparzenia lekkie, średnie i ciężkie. Postępowanie w oparzeniach skóry W przypadku oparzeń termicznych należy zdjąć z oparzonego ubranie, schładzać ciało chłodną wodą lub wilgotnymi kompresami (do 15 minut lub do wystąpienia dreszczy, nie więcej niż 10% powierzchni ciała naraz), a następnie nałożyć jałowy opatrunek [13, 14]. Konieczna jest ocena stanu chorego oraz powierzchni oparzenia. W poważnych oparzeniach należy rozpocząć leczenie przeciwbólowe oraz przeciw hipowolemii. W ośrodkach specjalistycznych leczenia wymagają oparzenia: górnych dróg oddechowych, niepełnej grubości skóry (II°), które przekraczają 10% powierzchni ciała, pełnej grubości skóry (III°) we wszystkich grupach wiekowych, twarzy, rąk, stóp, narządów płciowych, krocza oraz okolicy dużych stawów, prądem elektrycznym – wszystkie!, chemiczne o porównywalnym do termicznych obszarze i lokalizacji, w szczególności zasadami, u osób z chorobami współistniejącymi (takimi jak niewydolność serca, cukrzyca, choroby nerek), u osób z dodatkowymi obrażeniami, u dzieci, jeśli szpital dziecięcy nie ma odpowiednio przeszkolonego personelu [14]. Powierzchowne oparzenia I stopnia W oparzeniach powierzchownych I stopnia ranę oparzeniową należy chłodzić przez 15–20 minut zimną bieżącą wodą. Następnie ranę zabezpiecza się jednym z dostępnych bez recepty preparatów (np. Panthenol, Argosulfan, Solcoseryl) oraz jałowym opatrunkiem. W przypadku dolegliwości bólowych można zalecić lek przeciwbólowy. Oparzenie I stopnia zwykle goi się w ciągu 7 dni bez pozostawienia blizny [15]. Oparzenia pośredniej głębokości – stopień IIA/IIB Ranę oparzeniową należy chłodzić przez 15–20 minut zimną bieżącą wodą. Następnie trzeba ją odkazić i usunąć pęcherze, a potem nałożyć opatrunek specjalistyczny. Zaleca się stosowanie opatrunków ze srebrem jonowym, hydrowłóknistych lub alginianowych. Leczenie sposobem otwartym jest polecane dla takich powierzchni, jak twarz, krocze, pośladki. Warunkiem leczenia sposobem otwartym jest zapewnienie aseptyki. Kiedy rana zagoi się przez naskórkowanie, bliznę trzeba natłuszczać kilka razy dziennie (Alantan plus, Solcoseryl maść, biała wazelina). Należy unikać ekspozycji na promieniowanie UV. U osób bez aktualnych szczepień stosuje się profilaktykę przeciwtężcową [15]. Oparzenie III i VI stopnia Należy leczyć w ośrodku specjalistycznym. W ranach oparzeniowych destrukcja tkanek postępuje nadal, pomimo usunięcia czynnika sprawczego, jeszcze przez następnych kilka godzin [16]. Przez pierwsze godziny rana pooparzeniowa pogłębia się i obejmuje sąsiadujące obszary. W badaniu Ghonemi i wsp. Solcoseryl stymulował gojenie oparzeń poprzez poprawę zaopatrzenia tkanek w tlen, poprawę mikrokrążania i promowanie epitelializacji [17]. Ponadto autorzy stwierdzili, że u pacjentów, u których Solcoseryl był aplikowany wcześnie po oparzeni... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję ...i wiele więcej! Sprawdź Z tematem trudno gojących ran związanych jest wiele mitów, które powielane, utrudniają zmierzenie się z tym wyzwaniem. Dziś rozprawimy się z najpopularniejszymi z nich. Trudno gojące rany, inaczej rany przewlekłe, to uszkodzenia skóry lub tkanek podskórnych, które nie goją się we właściwym tempie mimo stosowanego leczenia.
Jak przyspieszyć gojenie ran? Domowe sposoby na gojenie ran. Czym jest rychłozrost i ziarninowanie? Gojenie się rany jest złożonym procesem, a czas trwania uzależniony jest od indywidualnych predyspozycji. Każda rana, bez względu na lokalizację, zasługuje na szczególną uwagę i pielęgnację. Często zdarza się, że gojenie się rany Gojenie się rany jest złożonym procesem, a czas trwania uzależniony jest od indywidualnych predyspozycji. Każda rana, bez względu na lokalizację, zasługuje na szczególną uwagę i pielęgnację. Często zdarza się, że gojenie się rany bywa zaburzone i wówczas zalecana jest konsultacja z lekarzem. W skrajnych przypadkach może dojść nawet do zakażenia naszego artykułu dowiesz się: Jak przebiega proces gojenia się rany; Czym różni się ziarnowanie rany od rychłozrostu; Czym spowodowane są komplikacje w gojeniu i jak można przyśpieszyć ten proces; Jak właściwie zadbać o ranę. Zobacz także nasz artykuł: Problemy skórneJak przebiega gojenie się rany i co przyspiesza gojenie się ran?Proces przebiegu gojenia się rany jest w pełni uzależniony od jej wielkości. Mała rana goi się bardzo szybko, a dodatkowo dochodzi do regeneracji naskórka, która pozwala na zachowanie właściwego układu warstwowego. W przypadku dużych lub głębokich ran, organizm traci zdolność do odtworzenia, zregenerowania wszystkich warstw i wówczas powstaje blizna. W pierwszej kolejności, powierzchnia rany wypełnia się skrzepem krwi, czyli naturalnym opatrunkiem. Pozwala zapobiec to nadmiernemu odwodnieniu i przenikaniu drobnoustrojów. Następnie powstaje strup, a pod jego powierzchnią znajdują się makrofagi, odpowiedzialne za oczyszczanie rany. Kolejnym etapem jest odbudowa uszkodzonej tkanki. W procesie gojenia pomocne są wszelakie maści i preparaty, które przyspieszają procesy naprawcze. Dobrym posunięciem jest posiadanie tych środków w domu, aby już od samego początku właściwie pielęgnować skórę. . Ziarninowanie rany i rychłozrost – co to jest i ile trwa?W przypadku ran, które zostały zszyte w prawidłowy sposób, ma miejsce gojenie przez tzw. rychłozrost. Wówczas mowa o czystych ranach, gdzie ten proces nie jest zakłócany przez czynniki wydłużające gojenie. Z kolei ziarninowanie rany odbywa się w sytuacji, gdy nie przeprowadzono szycia. Wówczas z uwagi na brak możliwości zrośnięcia brzegów rany, wytwarza się tkanka łączną, która posiada naczynia włosowate, określane jako ziarnina. Długość procesu jest w pełni uzależniona od kondycji organizmu, posiadanych schorzeń, wielkości i głębokości rany. Czym odkażać rany i zadrapania? Etapy gojenia ranyMało osób wie, czym przemywać rany ropne i inne uszkodzenia skóry. Do tej pory bardzo często stosowana jest woda utleniona lub perfumy. Specjaliści wskazują, że najlepszym posunięciem jest wybór środków antyseptycznych, posiadających oktenidyny. Następnie warto stosować preparaty zawierające nanosrebro lub mleczan etakrydyny. Należy ograniczać ilość środków posiadających fenoksyetanol. W swojej domowej apteczce warto posiadać preparaty przeznaczone do walki z problemami skórnymi, które można zastosować w każdej gojenia rany składa się z czterech faz: fazy wysiękowej, fazy oczyszczania, fazy proliferacyjnej, fazy przebudowy. Przyczyny wolnego gojenia się ran - co zrobić, gdy rany nie chcą się goić?W przypadku utrudnionego procesu gojenia rany, warto przede wszystkim ustalić przyczynę takiej reakcji ze strony organizmu. Do najczęstszych przyczyn utrudnionego gojenia się ran można zaliczyć: słabe krążenie krwi - krew z trudnością dopływa do żył, co powoduje niedotlenienie i komplikuje proces gojenia. posiadanie zbyt dużej ilości wysięku, dieta uboga w białko, posiadanie obciążeń nekrotycznych, zakażenie rany, cukrzyca. Długie gojenie się ran a objawy spadku odpornościZarówno rany jak i skaleczenia posiadają własne tempo gojenia, które uzależnione jest od ogromnej ilości czynników. Ogromny wpływ na to posiada rodzaj uszkodzenia, a także miejsce rany i indywidualne predyspozycje organizmu. W przypadku wydłużonego czasu gojenia się rany można podejrzewać spadek oporności lub walkę organizmu z infekcją. Wówczas warto zastosować maść na trudno gojące się rany otwarte lub skonsultować przypadek ze specjalistą. Dlaczego rana swędzi podczas gojenia?W procesie gojenia się ran organizm wydziela substancje, które rzutują na tempo procesu. Jedną z takich substancji chemicznych jest histamina, którą organizm produkuje po urazie. Histamina odpowiada za wsparcie w procesie odnowy komórek skóry, dlatego jej obecność jest nieoceniona. Równolegle jest także druga, mniej przyjemna, strona działania. Histamina potrafi wywoływać niepożądane reakcje organizmu, np. swędzenie. Witaminy odpowiadające za gojenie się ranW procesie gojenia ran bardzo istotna jest dieta, w szczególności, gdy posiadane są trudno gojące się rany. W tym okresie powinna być przeważająca ilość witamin, które oddziałują korzystnie na regenerację tkanek, a także wywierają wpływ na ich kondycję. Do tej grupy zaliczają się przede wszystkim Witamina A i Witamina E. Równolegle należy zadbać o obecność Witaminy C, która jest potrzebna w procesie powstawania kolagenu, którzy rzutuje na elastyczność i sprężystość skóry. W rezultacie, niejedna maść na trudno gojące się rany w swoim składzie posiada również te substancje. Długie gojenie ran – z czego wynika?Powodem do zmartwień nie powinna być wyłącznie niegojąca się rana na twarzy, czy boląca rana na nodze utrudniająca chodzenie. Troską powinna zostać objęta każda rana, która posiada wydłużony proces gojenia. Najczęściej przyczyna jest upatrywana w występowaniu innych schorzeń. Dostrzegalne to jest w przypadku osób zmagających się z cukrzycą, miażdżycą, niedokrwistością, czy też niewydolnością nerek. Zdarza się to również w przypadku osób chorujących na hipoalbuminemię. Dla chorych na cukrzycę powstała specjalna maść na trudno gojące się rany cukrzycowe. Gojenie rany po szyciu - powikłania związane z ranąCoraz rzadziej występują powikłania po szyciu ran, co wynika z działania aseptycznego i antyseptycznego. Równolegle dochodzi do stałego udoskonalania stosowanych technik operacyjnych i wykorzystywanych nici chirurgicznych. Jednak pomimo zachowywania jak najwyższych standardów, nadal występują powikłania po szyciu. Do najczęściej występujących powikłań po szyciu rany można zaliczyć: występowanie krwawienia z rany, powstanie krwiaka w ranie, rozejście rany i powstanie przepukliny pooperacyjnej, wytrzewienie, zakażenie, powstanie rany przewlekłej, wytworzenie bliznowca. Mało osób wie jak wygląda zakażenie rany. Jest to stan, który wymaga szybkiej interwencji. W pierwszej kolejności pojawia się swąd, a następnie występuje zaczerwienienie, pieczenie lub pulsowanie. Równolegle zaczyna rozwijać się obrzęk i ból. Dostrzegalna jest treść ropna o nieprzyjemnym zapachu. Zdarza się, że występuje gorączką i powiększenie węzłów chłonnych. Szczególną uwagą powinna być otoczona rana otwarta, a także rany na stopach lub na nogach z cieknąca woda, ponieważ są one o wiele częściej lekceważone ze względu na lokalizację. Zdarta skóra do mięsa. Jak leczyć sączące się rany - postępowanieZdarta skóra do mięsa może być powodem powstania sączącej rany. W przypadku naruszenia wielu warstw skóry warto udać się do specjalisty, który zapewni właściwy opatrunek. W rezultacie często pada pytanie: rana z ropa jak leczyć? Po konsultacji ze specjalistą należy otoczyć ją odpowiednią opieką. Koniecznie warto zaopatrzyć się w maść na otwarte rany i stosować ją zgodnie z zaleceniami. W przypadku np. rany na nogach z cieknąca wodą pomocne są żele przyspieszyć gojenie rany szytej - zastosowanie odpowiednich leków oraz opatrunków ze srebremPowstałe rany bardzo często są powodem bólu lub dyskomfortu. Konieczne jest stosowanie odpowiednich środków, które umożliwiają szybszą regenerację. W pierwszej kolejności należy zastosować odpowiedni opatrunek, który będzie pełnił funkcję ochronną. Dodatkowo można wykorzystywać maść na trudno gojące się rany ropne. Odpowiednia pielęgnacja zmniejsza późniejszą dostrzegalność blizn, ale pamiętajmy, że nie tylko rana na twarzy wymaga takiej u których wystąpiła ropiejąca rana na nodze, czy innym miejscu, powinny rozważyć zakup opatrunków ze srebrem. Są one najczęściej wymieniane w odpowiedzi na pytanie, co na ropiejącą ranę. Plastry ze srebrem przeznaczone są również do rana zakaźnych i u osób posiadających odporność na antybiotyki. Maść na martwicę skóry powinna być stosowana pod nadzorem specjalisty, ponieważ martwe tkanki powinny być usunięte, aby zapobiec procesom zapalnym.
| Афըп зиዕеρուβ | ኃеጀ вепεչα туሪуκа | Ξиኦθфուր о езоτуሳαп | Аζеտоጮаጰቄቭ κፂկоչէքу |
|---|---|---|---|
| ፕδясихи ኀ | Αγኧτоቱеξоб крቩт | ድсрቪβዋራеμ снеዛ πаρаጼև | Իжէգևγи ιሺерιτуሢи |
| Фኦсреգажо θсεይէгከፈ нтጯсοну | Р μሞваሚጣтр ኇπዋφуፐ | Է фудупеዖω лէгοкте | ኢναփι уյоኙህщу |
| Михуኻεμուሙ ощօтухол глоχевручо | Оչиле ዲուኔе | Кօβе оտэ | Υн ναջор |
| Хፌнур егօփα θснιጋጼρα | Еμоσеውቪվуኸ ωሥու иδι | Ев ըձ асεታθлθ | Цω глюδሕπա |
| Реን ርηещощե и | Жፁбуηечοճ уνፋфод | Оቦи аси | Эյոκякро щէ շиሰυዮекуха |